Święty Alojzy Scrossoppi (1804 – 1884) – Pochodził z głęboko religijnej rodziny katolickiej. W wieku 12 lat wstąpił do niższego seminarium, a w 1827 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W uroczystości tej uczestniczyli jego dwaj starsi bracia, kapłani.
Materialne i duchowe potrzeby mieszkańców Udine stały się dla Alojzego wezwaniem do poświęcenia życia działalności charytatywnej i pracy duszpasterskiej na rzecz najbardziej potrzebujących. Z grupą kapłanów i młodych nauczycielek prowadził dom dla opuszczonych dziewcząt. W kształceniu i wychowywaniu ich pomagały mu siostry ze Zgromadzenia Opatrzności Bożej, które sam powołał do istnienia w 1845 r.
Medytacja słowa Bożego, adoracja Najświętszego Sakramentu, codziennie odprawiana Droga Krzyżowa, różaniec, długie nocne czuwania pomagały mu harmonijnie łączyć kontemplację i działanie.
Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych w 1981 r, a w 2001 r. ogłosił świętym i patronem chorych na AIDS.
Święty Józef Vaz (1651 – 1711) – Józef Vaz urodził się 1651 roku w Goa w zachodniej części Indii. Ukończył studia humanistyczne oraz teologiczne w kolegium jezuitów. W 1676 r. przyjął święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę duszpasterską w Sancoale. Tutaj dotarła do niego wiadomość o bardzo trudnej sytuacji prześladowanych katolików mieszkających na Cejlonie. Od prawie 50 lat nie było na wyspie kapłana, a władze nie udzielały zgody na przyjazd misjonarzy z Europy.
W 1684 r. w Goa, wspólnie z kilkoma kapłanami, założył Kongregację Oratorium św. Filipa Neri. Cztery lata później w przebraniu robotnika udał się na Cejlon i nawiązał kontakt z katolikami w Tatlnie. Wkrótce jednak musiał opuścić miasto, ponieważ groziło mu aresztowanie. Udał się, więc do rządzonego przez buddystę królestwa Kandy i tam próbował głosić Ewangelię, został jednak schwytany. W więzieniu nauczył się języka syngaleskiego, a niezbyt surowy nadzór pozwolił mu na prowadzenie działalności duszpasterskiej.
Przełomem był rok 1696, kiedy w czasie wielkiej suszy po publicznych modlitwach o. Vaza spadł obfity deszcz. Król w dowód wdzięczności wypuścił go z więzienia i pozwolił na działalność misyjną. W tym czasie dołączyli do niego trzej współbracia, a O. Vaz został mianowany Wikariuszem Generalnym wyspy Cejlon. Zmarł po ciężkiej chorobie w 1711 r. beatyfikował go św. Jan Paweł II w 1995 r. a kanonizował w 2015 r. papież Franciszek.
Błogosławiony Jan Ancina (1545 – 1604) – Żył w czasach św. Filipa. Jemu to Filip zlecił sprawdzanie kolejnych tomów Roczników kościelnych pisanych przez Baroniusza. Ancina pracował początkowo jako kapłan Kongregacji rzymskiej. Później udał się do Neapolu, gdzie powstała nowa wspólnota. Zasłynął jako wspaniały mówca, poeta i kompozytor tworzący dla potrzeb Oratorium. Właśnie dzięki sztuce udało mu się zachęcić do udziału w spotkaniach oratoryjnych arystokrację i elitę Neapolu. Na dwa lata przed śmiercią – mimo zapewnień, że nie jest tego godzien – został biskupem w Saluzzo. W czasie swoich krótkich rządów diecezją dał się poznać jako gorliwy pasterz. Papież Leon XIII w 1889 zaliczył go w poczet błogosławionych.
Błogosławiony Antoni Grassi (1592 – 1671) – Urodził się w Fermo na trzy lata przed śmiercią św. Filipa. Z filipinami zetknął się w swoim rodzinnym mieście, gdzie uczęszczał do Oratorium. Zafascynowany postacią św. Filipa postanowił wstąpić do Kongregacji. Wyróżniał się wiernym przestrzeganiem Konstytucji, co stało się jego cechą charakterystyczną na całe życie.
W roku 1635 został wybrany Przełożonym i spełniał tę funkcję tak dobrze, że współbracia wybierali go jeszcze wielokrotnie. Wielkim szacunkiem darzyli go ówcześni papieże Klemens X i Innocenty XI, kardynałowie i biskupi. Dzięki swojej miłości względem bliźnich i szczególnej zdolności godzenia ze sobą nieprzyjaciół został nazwany „ojcem ubogich i aniołem pokoju”.
Był gorliwym czcicielem Maryi i często organizował piesze pielgrzymki do oddalonego o 20 mil Sanktuarium Maryjnego w Loretto. W czasie jednej z takich pielgrzymek w szczególny sposób doświadczył matczynej opieki Maryi, kiedy rażony piorunem cudownie uniknął śmierci. W 1900 r. papież Leon XIII ogłosił go błogosławionym.
Błogosławiony Sebastian Valfre (1629 – 1710) – Urodził się w Verduno w ubogiej rodzinie, lecz mimo to otrzymał staranne wykształcenie. Już jako kapłan Kongregacji w Turynie obronił doktorat z teologii. Przez 20 lat pełnił funkcję Przełożonego wybitnie przyczyniając się do jej rozwoju.
Często proszono go o wygłaszanie rekolekcji lub misji, bardzo ceniono jako spowiednika i kierownika duchowego. Przez wiele lat pod jego opieką znajdował się słynny Całun Turyński. Z jego posługi w konfesjonale korzystali biskupi, kapłani, dwór książęcy, jak i sam książę Vittorio Amedeo II, który często szukał u niego pomocy w trudnych sprawach, prosił o rady i uczynił go swoim spowiednikiem.
O. Sebastian spieszył także z pomocą więźniom i chorym, szczególnie w czasie wojny i wielomiesięcznego oblężenia Turynu. Jak pisze O. Karol Gasbarri COr „może być uznawany w pewnym sensie za patrona kapelanów wojskowych”. Zmarł 30 stycznia 1710 roku. Grzegorz XVI w 1834 roku dokonał jego beatyfikacji.
Święty Jan Henrk Newman (1801 – 1890) – Urodził się w Londynie, w rodzinie anglikańskiej. Po ukończeniu studiów w Trinity Collage w Oxfordzie, został wybrany nauczycielem akademickim. Po święceniach w Kościele anglikańskim został proboszczem kościoła Matki Bożej w Oxfordzie.
Stał się liderem odnowy duchowej, znanej jako Ruch Oxfrodzki. Studia w zakresie Ojców Kościoła doprowadziły go do przekonania że Kościół Rzymskokatolicki jest Jedyną owczarnią Chrystusa. 9 października 1845 roku w Littlemore został przyjęty do Kościoła Katolickiego przez bł. Dominika Barberiego. Wyświęcony w Rzymie na kapłana, powrócił do Anglii i w Birmingham założył pierwszą w Anglii Kongregację Oratorium.
Był jednym z twórców i pierwszym rektorem Uniwersytetu Katolickiego w Irlandii, założył też Szkołę Oratoryjną w Birmingham. Niestrudzenie pracował na rzecz ubogich w swojej parafii i prowadził stałą korespondencję, wspierając niezliczoną liczbę osób zarówno katolików jak i niekatolików w ich religijnych trudnościach.
W roku 1879 Leon XIII kreował Newmana kardynałem. Zmarł w Birmingham, 11 sierpnia 1890 roku. Beatyfikował go papież Benedykt XVI, podczas pielgrzymki do Wielkiej Brytanii 19 września 2010 roku, ustalając dzień wspomnienia błogosławionego na 9 października (wspomnienie jego konwersji (przejścia) na katolicyzm).
Kanonizacja odbyła się na Placu św. Piotra w Rzymie w dniu 13 października 2019 r. a dokonał jej papież Franciszek.
Błogosławiony Salvio Huix Miralpeix ( 1877 – 1936 ) – Urodził się w 1877 roku w Katalonii. W 1903 r. został wyświęcony na kapłana, a po czterech latach pracy wstąpił do istniejącej w Vic Kongregacji Oratorium. Tam gorliwie oddawał się dziełom miłosierdzia, posłudze w konfesjonale i na ambonie, podejmując także wykłady z duchowości w diecezjalnym seminarium.
W 1928 roku został wyświęcony na biskupa i mianowany administratorem diecezji Ibiza, gdzie pozostał przez następne 7 lat. Tuż przed wybuchem wojny domowej w Hiszpanii, w styczniu 1935 roku, został mianowany biskupem diecezji Llerida.
Niedługo przed aresztowaniem oddał przyjacielowi swój krzyż biskupi i polecił przekazać go papieżowi Piusowi XI z zapewnieniem, że oddał swoje życie za Ojca Świętego, będąc całkowicie wiernym Chrystusowi i Kościołowi. Aresztowany dobrowolnie 3 lipca 1936r. W więzieniu ciągle pełnił posługę pasterską, zachęcając współwięźniów do wytrwałości, słuchając ich spowiedzi i prowadząc modlitwy.
5 sierpnia 1936 roku dwudziestu księży-więźniów zostało wywiezionych na cmentarz. Tam, jeden po drugim, zostali rozstrzelani. Biskup Salvio poprosił, aby mógł umrzeć ostatni. Dzięki temu mógł do końca pocieszać, umacniać i rozgrzeszać męczenników opuszczających ten świat. Został beatyfikowany 13 października 2013 roku wraz z 521 ofiarami wojny domowej w Hiszpanii.
